-
Transmission 47
“Susan do trumny ubrała ciało zmarłej przyjaciółki we flanelową suknię, układając również kwiaty: cypripedium i fiołki przy szyi jako symbole wierności, a dwa kwiaty heliotropu na rękach jako symbol poświęcenia. Napisała też nekrolog-wspomnienie zmarłej, które najpierw ukazało się 18 maja 1886 w „Springfield Republican”” “Zgodnie z wolą poetki, jej biała trumna nie była wieziona, ale niesiona przez łąkę pełną jaskrów aż na lokalny cmentarz West Cemetery przy Triangle Street” – O Emily, Emily. Zagubiona w czasie Emily Dickinson. Czułam — przez Mózg przechodził Pogrzeb — Minuta po minucie Kondukt szedł — szedł — i deptał we mnie Butami zdolność czucia — – Pamiętasz, w maju spotkaliśmy się…
-
Transmission 46
W dniu 23 listopada roku nam miłościwie panującym, po tym jak nasz karawan zaprzęgnięty w cztery kare szkapy mijał krzyże jasnogórskie, co by na wieczór w podziemiach krakowskich z bratnimi duszami przy szklance sznapsa zasiąść, otrzymaliśmy wiadomość, iż kurier w liberii Towarzystwa Pocztowego dostarczył długo oczekiwaną przesyłkę. To przydługie zdanie nie jest początkiem podróży, którą Doktor Tarr w przebłysku swego geniuszu nazwał terapią “wyjścia z cienia”. To raczej kropka w monologu szaleństwa, jedna z wielu, podsumowanie być może pewnego etapu. Początek sięga spojrzeniem w trzy lata wstecz, gdy bardziej z ciekawości, a może z podszeptu drzemiącej od zawsze podświadomości otworzyłem drzwi do “Ciemnej Strony Sztuki – Dark Side of Art.”…
-
TRANSMISSION 45 – ZAPROSZENIE NA MEZALIANS FEST VOL.3
Stuk, puk, puk, stuk Niespodziewanie dla samego mnie odgłosy dochodziły za listopadowego okna wieży Notre Dame. Tej w samotności grożącej niebu stercie kamieni połączonych dawno zapomnianą wizją pradawnych budowniczych ruin. Stuk, puk, puk, stuk Rozległo się w tym małym jedynym pokoju rozgłośni radiowej umiejscowionej na ostatnim stopniu krętych schodów. Powyżej wśród zmurszałych cegieł i nadpalonych belek wznosiło się już tylko wspomnienie schodów do legendarnego dzwonu, który kiedyś obwieści mieszkańcom i pensjonariuszom Maison de Sante coś istotnego … Niestety nikt już nie pamiętał co. Drewniane dwa krzesła, stół, aparatura Marconiego do wysyłania fal radiowych, srebrny mikrofon. To wszystko przepisane mi przez Doktora Tarr i Profesora Fethera w ramach terapii zajęciowej, po…
-
Transmission 44
Maison … Maison de Sante słyszysz mnie? – Idę przygnieciony do czarnoziemu aparaturą nadawczą Marconiego wyrwaną ze ściany, kable ciągną się za mną nasączając kałuże elektrycznością, srebrny mikrofon przy ustach drży w chłodzie, wysoka antena strofuje mijane konary powyginanych drzew. Mój głos w ciszy nagrobnych alei, liści martwych, pod butami błota żyznej ziemi. Wszedłem przez cmentarną bramę, nad którą Chrystus rozłożył bezradnie ramiona. Nie ma jeszcze płomyków na grobach i ściętych kwiatów. – Maison de Sante słyszysz mnie? – zapytałem cisze. Kto z was kopie mój grób? głęboki na dwa metry – jak bym miał powstać gdy padnę wąski na metr – by nie rozpierała mnie radość wschodów słońca długi…
-
Transmission 43
“Falami eteru opowiem sen wyśniony na jawie, choć Ty leżąc obok spuszczasz kurtynę zawstydzonych rzęs, nie przeczuwając nawet, że jesteś jedynym ocaleniem.” Darko de Cades ( “Dziennik obserwacji” , rozdział V) Splątanego dławiącym strachem zaplącz mnie inaczej zaplącz pensjonariuszki warkoczami błękitnymi oczami uśmiechnij się niewinnie widzę równo maszerujące tłumy flagi narodowego obłędu gapy szybujące coraz niżej guzik koszuli ramiączko spódniczka w szkocką kratę kiedy zaczną strzelać będę pisać tobą sen zsunę białą koszulę w trawę wietrznie falującą przesunę po krawędzi rozświetlonej słońcem róży krople rosy uniesiesz wtedy zapach smakiem mi do ust …
-
Transmission 42
Cembrowinami studni bezdennej zapadam – zapadasz kręgi oraz dotykiem chłodniejsze szorują milczeniem – mów do mnie, mów dłonie plecy język starte o kamień – chwyć moją dłoń. łańcuch z kołowrotka złudzeń ciąży bezdennie bezdennie a woda miękka taka zimna … – Nie! It’s so cold in Alaska! – wdarły się we mnie usta z rzeki rwącej gdzieś przede mną przepływającej. Nade mną, nad topielcem sinym, usta rozchylone. A może usłyszałem … a może akt życia mi darowanego w jakimś oknie, drzwiach uchylnie czekających na powrót tego co wyszedł, co zgubił się w mieście malowanym iluzjami przez pragnienia tych co ukryci pod maskami w tańcu chocholim snują spękanych luster opowieści. Usłyszałem…
-
Transmission 41
– Wydaje mi się, że każdy przebywający w murach i na otwartych przestrzeniach Maison de Sante, pisze dziennik. Sylvia, którą tu spotkałem, pierwszy swój dziennik otrzymała od matki w 1941r, czyli jak miała dziewięć lat. Czy taki akt determinuje rozwój człowieka, określa jego życie? Tak, wiem Doktorze Tarr, Pan zaraz powie, że trzeba być tak czy siak zdrowo ogarniętym dementia praecox aby grzebać trupa swego pisząc dziennik i niechybnie Pan w dzikiej swej radości zacznie wypisywać takiemu delikwentowi receptę pełną złudnych tabletek na skrawku papieru kategorii trzeciej. Ale mnie mimo wszystko nurtuje wpływ tego konkretnego zdarzenia na psychiatrię wewnętrzno-ustrojową duszy. Pan wie, że ponad 30 lat temu, po raz…
-
transmission 40
Patrzę ze swego punktu widokowego, jeszcze nie murem zastawionego. Krajobraz rozpościera się krzykiem moim. Nie, nawet nie krzykiem, SKOWYTEM. Allenie, Twój poemat świdruje mi umysł od lat. Jakże trafnie opisałeś rzeczywistość nie pozostawiając miejsca na błąd w rozumowaniu, czy choćby źdźbło trawy dla buszujących w zbożu. Pozwól, że wpisze Ciebie do Przyjaciół Maison de Sante, tego miejsca odosobnienia i szaleństwa pożerającego duszę. https://darkodecades.pl/przyjaciele-z-maison-de-sante/ Także patrzę, obserwuję. Nie wiem, czy dobrze, czy słusznie dostrzegam. Ale mam wrażenie, przejmujące do kości, iż ten człowiek ogólny, masowy, byt społeczny, trybik narodowo-religijny w swym zapatrzeniu w siebie, w swojej masie jest niczym niepohamowanym wirusem. Rozprzestrzenia się i niszczy. Nieustająca wojna jest jego naturą. Ta religia,…
-
Transmission 39
Dobry wieczór a może Dzień dobry. Na długo nim Maison de Sante otworzyło drzwi, wpuszczając mnie do środka. Na długo nim zaczęło się wypełniać postaciami stojącymi z boku. Jak wiele ich a każda z nich samotna. Nim wiersze, zdjęcia, transmisje nadawane z dzwonnicy martwej Notre Dame, stały się wypełnieniem zapisów recepty wypisanej przez Profesora Fether i Doktora Tarr. Nim … W tamtej mrocznej młodości, wsłuchany w nigdy niekończący się ostatni utwór na ostatniej płycie, “ decades”, ja Darko de Cades stworzyłem samego siebie. “Oto są młodzi niosący ciężar Oto są młodzi, gdzie oni byli? Dobijaliśmy się do drzwi najczarniejszych komnat piekła Doprowadzeni do ostateczności wdarliśmy się do środka Zza…
-
Transmission 38
Cofam taśmę, do miejsca zagiętego w czasie na stronie 137 “Dziennika obserwacji”. Głosy cofają się w przyspieszeniu jakby zaciągały wszechświat w siebie. Jakby wszystko, nawet ta chropowata ściana przede mną , zapadało się we mnie. https://youtu.be/8X9eWb0lt3U Transmisja 38, a ja wciąż kręcę się wkoło wracając do przeszłych zdarzeń, które zaprowadziły mnie do tego osobliwego pomieszczenia pełnego aparatury nadawczej Marconiego i zamarłych w oczekiwaniu fal radiowych. “Dziennik obserwacji”, rozdział IV strony 138-140: “Aż ślepa chropowatość ściany stała się wkręcanym powoli, bardzo powoli, ruchem posuwiście nieustającym, wziernikiem doktorów w umysł, duszę, serce moje ciężko bijące. Znów i znów stała się badaniem, obserwacją, niekończącym się korytarzem, wózkiem inwalidzkim, badaniem i obserwacją…
